पेसाले सञ्चारकर्मी दिनहुँ समाचार सङ्कलनका लागी हिँडिरहन्थे । कहिले नेपाल भारत सिमानाका त कहिले नागरिकका गुनासा बोकेर विभिन्न सरकारी कार्यालय । यही दौडधुपकै बेला नेपालमा पनि दोस्रो चरणको नयाँ भेरियन्ट सहितको कोरोना भाइरसको सङ्क्रमण फैलियो ।
कोरोनाको फेरिएको शैलीलाई लिएर नागरिक सबै त्रसित थिए । संकटको बेलामा जिम्मेवारी र कर्तव्यबाट विचलित हुन सकेन । निरन्तर कर्ममा खटिरहे ।

स्वास्थ्य सुरक्षाका मापदण्ड भने सक्दो पालना गरेको थिए । तर अचानक जीवनमै नभएको स्वास्थ्यमा असहज परिस्थितिको अनुभव भयो । त्यो दिन थियो वैशाख १३ गते । बिहानै देखि एक्कासि एकोहोरो सुख्खा खोकी लाग्न थाल्यो,शरीरका धेरै जसो भागहरू दुखेर असहज अनुभव हुन थाल्यो ।
तर मैले त्यसलाई सामान्य गर्मीका कारणले भयो होला ठानेर सामान्य मानेर नियमित काममा लागे । दोस्रो दिनसम्म पनि स्वास्थ्यमा कुनै सुधार नभए पछि कोरोना टेस्ट गर्ने सोच बनाए । कोरोना परिक्षणका लागि सेती प्रादेशिक अस्पतालमा स्वाब दिएर पुनः काममा फर्किए । स्वाब दिए पनि मलाई अझै पनि गर्मीकै कारण भन्ने सोच छदै थियो ।

म ढुक्कझैँ थिए म सङ्क्रमित छैन भन्नेमा । दिन बित्यो,रात बित्यो । त्यसको दोस्रो दिन पनि म नियमितझैँ अफिस पुगे । सामान्य अफिसमा काम गरिरहेको थिए । त्यति बेलै मोबाइलमा म्यासेज आयो । मैले कसले सम्झेछ भनेर हेरे । हेरिसकेपछि त्यो म्यासेज थियो सेती प्रादेशिक अस्पतालको । म्यासेज पढे ।
एक्कासि कसैले मलाई बन्दुकको गोली हानेझैँ लाग्यो । अफिसमा त्यो समयमा म एक्लै थिए ।

मलाई तनाव कोरोना सङ्क्रमण देखिएको भनेर भन्न सक्ने स्थितिमा थिएन । मेरो दिमागमा अनेक कुराहरू खेल्न थाले । केरिबेर पछि मन दरो बनाएर सहकर्मीहरूलाई आफूलाई कोरोना भएको कुरा फोन गरेर जानकारी गराए । उनीहरूलाई नि कोरोना परीक्षण गराउन सुझाव दिँदै म अलग बसे ।
अव सङ्क्रमित भएको भन्दा बढी तनाव थियो कहाँ जाने का बस्ने भन्ने । घर जाऊँ अरूलाई जोखिम बढ्ने डर भाडामा धनगढीमा बस्थे कोठामा जाऊँ त्यहाँ पनि जान नसकिने अवस्था थियो । नैतिक प्रश्नले भने मलाई घचक्क पारको थियो,कोठामा जानु हुँदैन भनेर । तर मसँग विकल्प केही थिएन । अस्पताल भर्ना हुँ भने अस्पतालमा गम्भीर खालका बिमारीका लागी समेत बेड खाली थिएनन् ।
छुट्टै बस्ने न त्यस्तो आईशोलेसनको व्यवस्था थियो । अन्त्यमा आफै कोठामा बस्ने निधो गरे अनि त्यतै तिर लागे । थाहा छैन त्यो निर्णय कतिको उपयुक्त थियो । म बस्ने कोठा भित्रै रेष्टरुम र खानेपानी आवश्यक सुविधा भित्रै भएकाले पनि मलाई त्यहीँ बस्ने उत्तम विकल्प लाग्यो र कोठा तिर लागे ।

कोठामा मसँग मेरो आफन्त पर्ने भाइ पनि सँगै बस्थ्यो । त्यो दिन पनि भाइलाई आफूलाई सङ्क्रमण भएको जानकारी त गराएको थिए । तर भाइ पनि आफूलाई सङ्क्रमण देखिने फिक्स झैँ भएर मसँग नै बसो । तनाव माथि अर्को तनाव थपियो अव । सरेको छ भने त ठिकै छ नसरेको भए सर्छ भन्ने तर त्यो अवस्थामा मैले भाइलाई घर पठाउन पनि सकेन ।
दोस्रो दिन अफिसका सहकर्मीसँगै भाइले परिक्षणका लागी स्वाब दिए । स्वाब दिएको तिन दिन पछि सबैको रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । यो खबरले खुसी भए ।
कोरोना सङ्क्रमण देखिएको ५ दिन भएको थियो । त्यो रात एक्कासि स्वास्थ्यमा समस्या बढ्यो आत्तिए पनि मनमा एउटै कुरा खेलिरहन्थ्यो अव म बाच्दैन । तर विभिन्न माध्यममा कार्यरत साथीहरूले मनोबल उच्च राखेर खानपिनमै ध्यान दिन भनिरहन्थे । तर आफूलाई खाना पटक्कै रुचेन । तर पनि बल गरेर खानामा जोड दिई रहे ।
सङ्क्रमित भएको दिन देखिनै न रातमा नीद लाग्थ्यो न खाने मननै । बल गरेरै भएर पनि घरबाट बाबाआमा दिदिबहिनि र एक जना मेरो निकटकै मान्छेले खाना खान भनिरहने चिन्ता गरिरहने भएकाले पनि म जबरजस्ती भए पनि खानपिनमा ध्यान दिई रहे, बढी जसो प्रोटिनयुक्त खानेकुराहरू खानु भन्ने डाक्टरको सल्लाह बमोजिम नै खाइरहे ।

सङ्क्रमण पुष्टि भएकै दिन देखि घरमा बुबा आमाले बोलाइरहे तर म जान सकेन । कारण थियो मेरो कारणले घरपरिवारले दुख नपाउन भन्ने । बिस्तारै दिन बित्दै गए ५ औँ दिन देखि बढिनै असहज परिस्थिति सुरु भएको ९ औँ दिनमा आएर केही सुधार हुँदै आयो । सङ्क्रमण देखिएको दिन नै सेती प्रादेशिक अस्पतालमा कार्यरत सबै जसो फिजिसियन डाक्टरहरूको सम्पर्कमा रहिरहे । उहाँहरूको सल्लाह बमोजिम मैले खानपिन तथा शारीरिक व्यायामहरू गर्न सुरु गरे । दिनमा कम्तीमा पनि २० पटकसम्म तातोपानी खाने गर्थे भने ८ पटक सम्म विभिन्न जटिबुुटी ( बेसार, अदुवा, टिमुर , तेजपात , लगायत अन्य) पानीमा हालेर पकाएर खाने गर्थे ।

दैनिक बिहानै उठेर नुहाई धुवाइ गरेर ४ घण्टा योगा र प्राणायाम गर्थे त्यसले सास फेर्न सहज गराउने गथ्र्यो भने दिनभर मन शान्त हुने गरेको थियो । आफूलाई बिजी बनाई राख्न विभिन्न सामाजिक सञ्जालहरूमा कमेडि हेर्ने , भिडियोहरू बनाएर सेर गर्थे यसले मनलाई भुलाई राख्थ्यो भने आफु संक्रमित हुँ भन्ने पनि भुलाउने गथ्र्याे ।

म जस्तै सयौँ साथीहरू सङ्क्रमित भएको कुरा गर्थे र उनीहरूसँग आफ्नो अवस्थाबारे जानकारी गराउने गर्थे । सबैको कामना एउटै हुन्थ्यो होला सायद छिटो सन्चो भएर घरका मान्छेसङ सुखदुख बाँड्ने त्यही भएर होला सबै खुसी देखिने पनि । यसरी दिन बित्दै गए स्वास्थ्यमा सुधार हुँदै गयो झन्डै २१ दिनमा कोरोना रिपोर्ट पनि नेगेटिभ आयो । यो बिचमा सबै भन्दा अनौठो अनुभव भनेको बन्द कोठामा आफूलाई कैद गर्न नसकिने रहेछ भन्ने भयो ।

मनमा उब्जिएका प्रश्न :

मसँग निकै निकटतम सम्पर्कमा रहेका लाई किन सरेन होला ? र खोप लगाउँदा पनि किन सङ्क्रमित भए ? भन्ने थियो ।
तर ति सबै प्रश्नको उत्तर एउटै कुरामा आएर ठोकिन्थ्यो त्यो थियो कोरोना भाइरस विरुद्धको खोप । फागुन महिनाको ४ गते नेपाल सरकारको लक्षित गर्व अन्तरगत रहेर कोरोना भाइरस विरुद्धको पहिलो डोज लगाएको थिए भने त्यसको दुई महिना पछि दोस्रो डोज लगाए । त्यसैले पनि होला ममा अलि घमन्ड थियो कोरोना अव मलाई लाग्दैन भन्ने ।

कोरोना विरुद्धको खोप लगाए पनि सङ्क्रमण हुनसक्छ भन्ने त थाहा थियो । सुरक्षा मापदण्ड पनि नअपनाएको हैन तर कहाँ निर चुके दोस्रो खोप लगाएको ४ दिन नबित्दै सङ्क्रमित भए । तर लक्षण हुँदा पनि निकट रहेका साथीहरूलाई कोरोना नसर्नुको कारण थियो । त्यही खोप , विश्व स्वास्थ्य सङ्गठन, चिकित्सकले भनेको कुरामा मैले पनि विश्वास गरे । खोप लगाएपछि लगाएका मान्छे बाट सङ्क्रमण फैलिने सम्भावना न्यून नै रहेछ । त्यसैले नेपाल सरकारले खोप सबै नागरिकलाई लगाउन आवश्यक छ । एकातिर खोपले लगाएका मान्छेहरू अस्पताल नै भर्ना हुन पनि नपर्ने रहेछ । खोपले मानिसको शरीरमा रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता बढाउने रहेछ ।

जिन्दगी दौडधुप किन ?

जीवनमा यो रात दिनको दौडधुप केका लागी जब आफूलाई समस्या पर्छ त्यति बेला थाहा हुँदो रहेछ । लाग्थ्यो मलाई सञ्चोमात्रै होस् । र ठिक भएपछि घरमै बसेर जिन्दगी कटाउँछु । यति बेला कोरोना भाइरसले देशभरका अधिकांश जिल्लाहरूमा निषेधाज्ञा जारी गरिएको छ ।
दैनिक सङ्क्रमण दर र मृत्युदर पनि घटी सकेको छैन । तर पनि समाजमा हामी धेरै जसो मानिसहरूलाई कोरोना भन्ने पनि छ र ? भनेझैँ भएको छ । हुलका हुलका गाउँतिर भिडभाड हुने गरेको अवस्था कायमै छ । बाहिर बजारतिर पसलहरू बन्द भए पनि भित्री गाउँतिर रहेका भट्टीहरुमा जम्मा हुनेको भिड उत्तिकै छ । जसका कारण अहिले गाउँतिर कोरोना संक्रमणदर बढ्दो देखिन्छ । हामी दिनहुँ जसो काममा दौडीरहने मान्छे र समाजका रहेका शिक्षित वर्गनै कोरोनालाई खेलाचि रुपमा लिइरहेका छौँ । जसको भागेदार हाम्रा परिवारका सदस्य भइरहेका छन् । कोरोना के हो ? भनेर एकचोटी सङ्क्रमित भएका मान्छेबाट अनुभव सुनौँ । लाग्छ जिन्दगी यति नै रहेछ भनेर सङ्क्रमित भएका मान्छे सन्चो हुँदा नयाँ जन्म पाएको किन भन्छन् भनेर थाहा हुनेछ ।